ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ…ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ…Ή ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ…; ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ…ΟΥΣΙΑΣ...Ή ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ…;*

* Μαύρου Βασίλης , Γραμματέας Ν. Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ Φλώρινας

Οι φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί διεξάγονται υπό την νέα μορφή αυτοδιοικητικής λειτουργίας και οργάνωσης, καθώς εισέρχεται ο Καλλικράτης που αντικαθιστά τον Καποδίστρια. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί διεξάγονται στην δύσκολη χρονική συγκυρία λόγω της πρωτοφανούς κρίσης που περνά η χώρα. 

Με τον Καλλικράτη καταργούνται οι Νομαρχίες ,στις οποίες ο ρόλος τους είχε περιοριστεί πολύ, έχουμε συνένωση Δήμων, με σκοπό την αριθμητική τους ελαχιστοποίηση και τέλος θεσμοθετούνται εκλόγιμα περιφερειακά συμβούλια υπό τον εκλεγμένο περιφερειάρχη. Έτσι δημιουργείται μια άτυπη νέα αυτοδιοικητική κυβέρνηση στο σύνολο της χώρας, όπου ο κάθε πολίτης έχει πλέον άμεση συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων. 

Κονδύλια τις Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προορίζονταν για την ανάπτυξη της περιφέρειας, δεν απορροφούνταν από την χωρά μας, εξαιτίας της μη αιρετής περιφέρειας. Πλέον θα διατίθενται χωρίς την εμπλοκή του κεντρικού γραφειοκρατικού κράτους. Δημιουργούνται πιο ευέλικτοι ελεγκτικοί μηχανισμοί και όλες οι αποφάσεις αναρτώνται στο διαδίκτυο. Με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» επιχειρείται η διοικητική, οικονομική, πολιτική αλλά και ηθική επαναθεμελίωση της αυτοδιοίκησης που θα ολοκληρωθεί με την αλλαγή και του εκλογικού νόμου. Εν τέλει, η μεταρρύθμιση του Καλλικράτη είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στο κράτος από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. 

Η κρίση αξιοπιστίας στα Συνδικάτα...*

* Μακράκης Γιώργος,Εκπαιδευτικός-Συνδικαλιστής 

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στη χώρα μας, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, ανέδειξε τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις σε πολλούς τομείς που αφορούν τη δομή της ελληνικής κοινωνίας. Διαφάνηκε η κρίση θεσμών και αξιών, το πελατειακό κράτος, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. 

Μέσα από αυτή την εξαπλούμενη <<κρίση>> φανερώθηκε η φθορά και η κρίση των Συνδικάτων. Αυτό το διάστημα που πολλά μέτρα ήταν σκληρά και κοινωνικά άδικα για την πλειονότητα των εργαζομένων τα Συνδικάτα έδειξαν πως δεν διέθεταν τους κατάλληλους μηχανισμούς και αντανακλαστικά για να αντισταθούν, είχαν χάσει την εμπιστοσύνη των ίδιων των εργαζομένων και φυσικά της κοινής γνώμης. 

Γιατί όμως σε μια περίοδο οικονομικής και αξιακής κρίσης, επώδυνων μέτρων, έκρηξη της ανεργίας και μια γενικότερη αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, τα Συνδικάτα, όπου φυσιολογικά θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να είχαν συστρατευθεί και συσπειρωθεί γύρω απ' αυτά προκειμένου ο κάθε κλάδος να αντισταθεί και να διεκδικήσει, αντίθετα φαίνονται αποδυναμωμένα,χωρίς δημιουργική αγωνιστική φαντασία και συνάμα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες κατ' επέκταση τα αντιμετωπίζουν με καχυποψία. 

Στο ερώτημα <<Τι φταίει;>> πέρα απ' ότι ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία υπάρχουν αρκετοί αντικειμενικοί παράγοντες που έχουν συμβάλλει στην κρίση των Συνδικάτων. 

Συγκεκριμένα, έχοντας ως χρονικό κριτήριο την περίοδο από τη Μεταπολίτευση και μετά εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι: