Είναι πολύ δύσκολο να ξυπνάς από τον «μεγάλο ύπνο» και έτσι απότομα να αντικρίζεις τον γκρεμό που απλώνεται μπροστά σου. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να αποβάλλεις την λογική του «παραμυθιού» που γενιές Ελλήνων μεγαλώσαμε, το παραμύθι της περήφανης και ισχυρής Ελλάδας που όλοι μας χρωστάνε μα εμείς σε κανένα. Τελικά και σε αυτό πέσαμε έξω. Ζούσαμε, επειδή μας άρεσε και μας συνέφερε, στο δικό μας τέλειο κόσμο, κυκλοφορούσαμε με ύφος περιούσιου λαού για τα κατορθώματα των προγόνων μας 2500 χρόνια πριν, λέχθηκε και από ορισμένους από μας μάλιστα το αλήστου μνήμης «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι». Σήμερα, πόση περηφάνια και πόση αξιοπρέπεια μας απέμεινε; Επιτέλους θα πω εγώ, ξυπνήσαμε από το λήθαργο της «μετριοκρατίας» και έχουμε την ευκαιρία να μην πέσουμε στον γκρεμό.
Ευθύνη για την κατάσταση του Ελληνικού κράτους έχουμε όλοι. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο. Η κοινωνία μας σήμερα είναι μια ηδονιστική κοινωνία, προϊόν της ακατάπαυστης εμμονής μας στο κυνήγι του «εύκολου» και του «πολύ». Αυτή η ηδονιστική κοινωνία πέρασε υπέροχα αυτές τις δεκαετίες και ασπάσθηκε το δόγμα της νεοελληνικής μαγκιάς, πως δηλαδή μπορεί κάποιος να δουλεύει ελάχιστα, να παίρνει πολλά ή να κάνει αρπαχτές, να είναι μόνιμος και να ζει πιο πλούσια από όσο δικαιολογείται. Μάθαμε την τέχνη, να τα κονομάμε από τα κοινοτικά κονδύλια των κουτόφραγκων, να παριστάνουμε τους αγρότες στα καφενεία και να παίρνουμε τις επιδοτήσεις.