Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Inferno, purgatory, paradiso…

  *  Κληρονόμος Γιώργος, Νέος Οικονομολόγος
 
Είναι πολύ δύσκολο να ξυπνάς από τον «μεγάλο ύπνο» και έτσι απότομα να αντικρίζεις τον γκρεμό που απλώνεται μπροστά σου. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να αποβάλλεις την λογική του «παραμυθιού» που γενιές Ελλήνων μεγαλώσαμε, το παραμύθι της περήφανης και ισχυρής Ελλάδας που όλοι μας χρωστάνε μα εμείς σε κανένα. Τελικά και σε αυτό πέσαμε έξω. Ζούσαμε, επειδή μας άρεσε και μας συνέφερε, στο δικό μας τέλειο κόσμο, κυκλοφορούσαμε με ύφος περιούσιου λαού για τα κατορθώματα των προγόνων μας 2500 χρόνια πριν, λέχθηκε και από ορισμένους από μας μάλιστα το αλήστου μνήμης «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι». Σήμερα, πόση περηφάνια και πόση αξιοπρέπεια μας απέμεινε; Επιτέλους θα πω εγώ, ξυπνήσαμε από το λήθαργο της «μετριοκρατίας» και έχουμε την ευκαιρία να μην πέσουμε στον γκρεμό. 

Ευθύνη για την κατάσταση του Ελληνικού κράτους έχουμε όλοι. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο. Η κοινωνία μας σήμερα είναι μια ηδονιστική κοινωνία, προϊόν της ακατάπαυστης εμμονής μας στο κυνήγι του «εύκολου» και του «πολύ». Αυτή η ηδονιστική κοινωνία πέρασε υπέροχα αυτές τις δεκαετίες και ασπάσθηκε το δόγμα της νεοελληνικής μαγκιάς, πως δηλαδή μπορεί κάποιος να δουλεύει ελάχιστα, να παίρνει πολλά ή να κάνει αρπαχτές, να είναι μόνιμος και να ζει πιο πλούσια από όσο δικαιολογείται. Μάθαμε την τέχνη, να τα κονομάμε από τα κοινοτικά κονδύλια των κουτόφραγκων, να παριστάνουμε τους αγρότες στα καφενεία και να παίρνουμε τις επιδοτήσεις.
Γίναμε φοροφυγάδες. Συνηθίσαμε στη λαμογιά και στο λάδωμα στις εφορίες, τις πολεοδομίες και όπου αλλού χρειαζόταν. Κι αν κάποιοι νιώθουν πως ανήκουν εκτός αυτής της κατηγορίας, θα είναι γιατί απλά δεν τους δόθηκε η «χρυσή ευκαιρία» της «πλαγίας» οδού.
Ευθύνη έχουμε και εμείς οι νέοι, που περάσαμε από τα αμφιθέατρα των ελληνικών πανεπιστημίων, βιώσαμε από τα μέσα την μετριότητα και την προχειρότητα της παιδείας που λαμβάνουμε. Συμβιβαστήκαμε με αυτή την μετριότητα. 

Δεν βγήκαμε στο δρόμο να απαιτήσουμε την ριζική αναδόμηση του ελληνικού πανεπιστημίου, να διαμαρτυρηθούμε για την ποιοτική του απόσταση από τα δυτικά πανεπιστήμια. Η κουλτούρα του φοιτητικού κινήματος θεωρεί προοδευτικό την κρατικίστικη, γραφειοκρατική δομή και την ισοπέδωση. Παίρναμε μονοδιάστατα ρίσκο ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα, πολλές φορές σε σπουδές χαμηλής ποιότητας που δεν εγγυόνται μια δημιουργική καριέρα. 

Αντ’αυτού προχωρούσαμε σε πορείες και καταλήψεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αντιδρούσαμε γενικά και αόριστα κατά των πρόχειρων αλλαγών που έφερνε κάθε κυβέρνηση. Αντί να κυνηγάμε τη γνώση μάθαμε να προοδεύουμε στα πανεπιστήμια με τον συνδικαλισμό και τα «κονέ».
Στον εργασιακό χώρο τα θεσμοθετημένα συνδικάτα απεργούσαν με σκοπό την ενσωμάτωση ενός παραπάνω επιδόματος στο μισθό και όχι για την αξιοκρατία και την ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του κράτους. 

Οι πολιτικοί μας; Η κορφή του παγόβουνου. Κανείς τους δεν είχε το σθένος υπό το φόβο του πολιτικού κόστους να βάλει μια «τάξη» στο χάος. Έλεγαν ψέματα σχετικά με τα δημόσια οικονομικά μας στους εταίρους μας. Επένδυσαν στις καρέκλες τους για λίγο περισσότερες μίζες, δεν σεβάστηκαν το χρήμα του ελληνικού λαού και εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία και την ανοχή μας, έβαζαν μεθοδικά τέλος στα όνειρα μας.

Inferno, κόλαση όπως την είχε περιγράψει ο Δάντης Αλιγκέρι στην «Θεία Κωμωδία» 700 χρόνια πριν! Άπληστοι, φιλήδονοι, βίαιοι με τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο μας, διεφθαρμένοι, κλέφτες… Ακόμα και κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις δεν θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν στην Ελλάδα του 2010.
Και τώρα τι; Πρέπει να πούμε όλοι ΩΣ ΕΔΩ. Οι κρίσεις διαχρονικά έδωσαν ευκαιρίες για ανατροπές, όχι όλες με μεγάλη επιτυχία και με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όμως είναι στο χέρι μας να κάνουμε την κρίση ευκαιρία.

Purgatory. Ο δρόμος για τον παράδεισο δεν είναι στρωμένος από ροδοπέταλα. Αντίθετα μάλιστα, μεσολαβεί το καθαρτήριο, εκεί που οι αμαρτωλοί αγωνίζονται για εξαγνισμό.
Η μόνη μας όμως ανησυχία θα πρέπει να είναι να πιάσουν τόπο οι θυσίες, να βγούμε στους δρόμους και να απαιτήσουμε μια νέα Ελλάδα, να ζητήσουμε εμείς τις αλλαγές, να μπούμε μπροστάρηδες στο αγώνα για στην ουσιαστική επανίδρυση του Ελληνικού κράτους. Να βρούμε μέσα μας τον εξωστρεφή, δημιουργικό, άπαικτο και ευρηματικό Έλληνα που χάσαμε στον δρόμο για μια ακόμη τηλεόραση και μια Cayenne.
Στο χέρι μας είναι να θυμηθούμε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, ότι η μονιμότητα δεν είναι το παν, ότι το ρίσκο είναι στο αίμα μας και πως αυτός ο τόπος αξίζει όντως πολλά περισσότερα. Να εξεγερθούμε απαιτώντας μια νέα, ουσιαστική αυτή τη φορά, ανάπτυξη. Να φέρουμε την καινοτομία στο προσκήνιο, να πετύχουμε την αύξηση της παραγωγικότητας μας ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι σε διεθνές επίπεδο. Να επενδύσουμε στο συγκριτικό πλεονέκτημα της ποιότητας των εξαγώγιμων προϊόντων μας.
Όλα αυτά δεν γίνονται μόνα τους, θα πρέπει η ελληνική πολιτική ηγεσία να τεθεί ταγός μίας γενικότερης μεταμόρφωσης της ελληνικής κοινωνίας. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι ανάγκη να σχηματιστούν νέες συμμαχίες στο κοινωνικό σώμα, έτοιμες να δείξουν τον δρόμο της αλλαγής. Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» (New Deal), τόσο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων όσο και μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Να δημιουργήσει τα εχέγγυα εκείνα που θα βάλουν τέλος στην αιμορραγία των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας στο εξωτερικό.
Η κυβέρνηση υποχρεούται να διασφαλίσει ότι στις θυσίες και στις ανταμοιβές θα συμμετέχουν όλοι και στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα.

Η πρόκληση είναι μεγάλη, η Νέα Ελλάδα που έχουμε την ευκαιρία να χτίσουμε είναι ο επίγειος παράδεισος, Paradiso, που περιέγραψε ο Δάντης Αλιγκέρι στην «Θεία Κωμωδία». Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ανηφορικός και δύσκολος. Αναμφίβολα όμως αξίζει τον κόπο να θυσιάσεις το έτσι κι αλλιώς χαλεπό σήμερα για να βιώσεις ένα όμορφο και ελπιδοφόρο αύριο.
Ας αφήσουμε πίσω την γενιά του Πολυτεχνείου και ας γίνουμε η γενιά της Νέας Ελλάδας. Είναι στο χέρι μας….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πρότεινε...